یا خیر المنزلین 

با نام تو شروع می کنم ای بهترین میزبان هستی!
که هرچند ما از حبت نسبت به خودمان واقف نه ایم، که اگربودیم بند بند وجودمان از هم می گسست و پای طلبمان سست می گشت ای بی انتها عاشق.
توفیقی دیگر نصیبمان کردی که به مهمانی رجبیه ات آییم و در آن از آلای نامتناهییت متنعم شویم.
چه نیکو پروردگاری داریم و چه زیبا ربی.
رجب را رجب نام نهادی تا ما بدانیم این ماه، ماه توست و روزه گرفتن یک روز از این ماه، ما را به فیض نوشیدن نهر رجب نایل می آورد که شرابش ابیض من اللبن است و احلی من العسل و شاید این مصداقیست که ما درک کنیم که روزه ی مخلصانه ای که به قصد قرب تو بر خود روا می داریم ما را به وصال معشوقی می رساند که رسیدن به این معشوق از هر شرابی سیراب ترمان می کند و برایمان از هر شربتی با حلاوت تراست.
و در این ماه، امیدوارانه به سویت رجعت می کنیم و امیدمان بی شک بی ثمر نخواهد بود و ما را مورد مرحمت خویش قرار می دهی.
اگر چه می دانیم سرشار از گناهیم و محتاج به منّ و احسانت.
درب رحمتت به روی مشتاقانت مفتوح است و خیر وافرت برای خیرخواهان مبذول.
دستان نیازمان بسویت عروج کرده و امید آن داریم مرحمتت را بر ما نازل فرمایی که تو کافی هستی برای بندگانت ای خیرالمنزلین بی همتا.
(((عبدالعاصی)))